YUSUF ISLAMI (CAT STEVENS)

Si e gjeta Islamin?

Për udhëzim falendëroj All-llahun

Jam rritur në një botë moderne me luksoz të madhë dhe momentet kulminante të shou biznesit. Jam lindur në familje krishtere, por siç e dijmë çdo fëmijë lind me natyrën e vet origjinale, si musliman, por prindërit e tij pastaj e kthejnë atë në ndonjë religjion tjetër. Pasi më ishte dhënë kjo fe filliva edhe të mendoj në këtë mënyrë. Më kishin mësuar se Zoti ekziston, por pasi nuk ekziston ndonjë kontakt direkt me Zotin, ne duhej të kontaktonim me të nëpërmjet Jezusit. Në fakt ai ishte dera për të arritur Zotin. Për mua kjo ishte e papranueshme.

Shikoja në disa statuja të Jezusit, ato ishin vetëm gurë të pajetë. Kur përmendej trinia dyshimi im rritej edhe më tepër. Unë pak a shumë besojë në këtë, sepse më duhej të rrespektoja fenë e prindërve të mi.

Graduakisht fillova të largohem nga ky edukim religjioz dhe fillova të merrem me muzikë. Dëshira ime e madhe ishte të bëhem yll botërorë. Të gjitha ato gjëra të cilat i shihja në filma dhe në media ndikuan shumë në mua. Mendoja se ndoshta ky është Zoti im, synimi im të fitoja shumë para. Xhaxhai im kishte një veturë të bukur dhe kishte shumë para, gjithnjë më dukej se ai ia kishte arritur qëllimit. Nerëzit përreth meje më shyenin të mendoj se ky është qëllimi, kjo botë ishte zoti i tyre.

Vendosa të jetoj duke pasur këtë qëllim, të bëhem i pasur dhe të jetoj një ‘jetë të mirë’. Yjet botërore ishin modeli im, prandaj fillova të merrem me muzikë dhe të shkruaj këngë, por në zemër gjithnjë kisha ndjenjë humane, gjithnjë mendoja se nëse pasurohem do t’i ndihmoj nevojtarët. Në Kur’an thuhet se në bëjmë premtime, por kur arrijmë diçka bëhemi më shumë lakmitarë.)

U bëra shumë i njohur në moshën time të re. Emri dhe fotografitë e mia u plasuan në tërë median. Ky sukse i madh më shtoi dëshirën që të jetoja edhe më gjatë se sa vetë jeta. Prandaj fillova të mendoj se këtë mund të arrijë duke u dehur dhe duke marrë drogë.

Pas një viti me plot sukses financiar dhe një jetë luksoze isha i detyruar të shtrihesha në spital ngase isha sëmurë nga TBC-ja. Aty fillova të mendojë: A thua çka do të ndodhë me mua? A jam vetëm një trup, dhe se a është synimi i jetës sime vetëm ta kanqqi këtë trup? Kuptova se me këtë fatkeqësi më është dhënë një mirësi e madhe nga ana e All-llahut xh.sh., një mundësi për të kuptuar se “Pse jam këtu, pse gjindem në këtë shtrat.” Fillova të kërkoj disa përgjigje.

Në atë kohë ishte një interesim i madh për misticizmin e Lindjes. Fillova të lexoj dhe të bëhem i vetëdijshëm për vdekjen, kuptova se shpirti lëviz dhe kurrë nuk ndalet. Ndieja se po ecja rrugës së lumturisë dhe të përsosurisë shpirtërore. Fillova të meditoj,madje u bëra edhe vegjetarian. Tani unë besoja në ‘paqe dhe në fuqi të lules’ gjë që në atë kohë kjo ishte në trend. Në veçanti, unë besoja se nuk isha vetëm një trup. Këtë e kisha kuptuar qysh kur isha në spital.

Një ditë derisa po ecja më zuri shiu dhe fillova të vrapoj duke kërkuar vend për t’u strehuar. Mendova, “Trupi im është lagur, dhe se ai më tregon se jam lagur”. Kjo më shtyri të mendoj se trupi është mu si një gomar, gomarin duhet ushtruar ku duhet të shkojë, ose përndryshe do të shpjerë atje ku ai dëshiron të shkojë.

Kuptva se kisha një vullnet, një dhuratë të madhe nga All-llahu xh.sh.: për të pasut vullnetin e Zotit (All-llahut). Isha mahnitur me terminologjinë e re të cilën isha duke e mësuar duke lexuar mbi religjionet e Lindjes. Deri tani, isha ngopur me fenë krishtere. Sërish fillova të merrem me muzikë, por këtë herë fillova t’i reflektoj mendimet e mia. Më kujtohet teksti i një këngë. Ajo fillon kështu: “Sikur ta dija, sikur ta dija se çka është parajsa (Xhenneti) dhe çka ferri (Xhehennemi). A duhet Të të njohë në shtratin tim apo në ndonjë qeli të pluhosur, ndërsa të tjerët janë në hotele të larta?” Dhe e dija se jam në rrugë të drejtë.

Gjithashtu shkrova edhe një këngë tjetër: “Mënyra si ta njoh Zotin”. U bëra edhe më i famshëm në botën e muzikës. Fillova të përjetoj një kohë shumë të vështirë, sepse bëhesha gjithnjë e më i pasur dhe më i famshëm, dhe në të njejtën kohë sinqerisht kërkoja të vërtetën.

Erdha në atë fazë kur vendosa të orientohem në Budizëm. Por, atëher nuk isha i gatshëm të largohesha nga bota, ngase isha shumë i lidhur me të. Nuk isha i gatshëm të bëhesha murg dhe të izolohem nga shoqëria.

Provova Zenin dhe Çingun, numërologjinë, letrat e tarotit dhe astrologjinë. Provova t’i rikthehem Biblës, por nuk mund të gjeja asgjë. Në atë kohë nuk dija asgjë për fenë Islame. Dhe atëherë ndodhi një mrekulli. Vëllau im kishte vizituar xhaminë në Jerusalem, dhe kishte mbetur i impresionuar me gjallërinë aty (për dallim nga kishat dhe sinagogat e zbrazëta), ku mbizotëronte atmosferë e paqes dhe e qetësisë.

Kur ai u kthye në Londër, me vete kishte sjellur Kur’anin me përkthim, të cilin ma dha mua. Ai nuk e kishte pranuar Islamin, por kishte ndijerë diçka në këtë fe, dhe mendonte se edhe unë ndoshta mund të gjejë diçka në të.

Kur e mora Librin (Një udhëzim që do të sçarinte çdo gjë për mua: kush jam unë, çka është çëllimi i jetës, çka është realitet i vërtetë, çfarë do të jetë realiteti dhe nga kam ardhur), kuptova se ky ishte religjioni i vërtetë, religjion jo ashtu si e kuptonperëndimi, ose që vlen vetëm për të moshuar. Në perëndim kushdo që përqafon ndonjë religjion dhe jeton sipas sistemit të tij, e quajnë fanatik. Unë nuk isha fanatik. Në fillim isha hutuar mes trupit dhe shpirtit. Por, atëherë kuptova se trupi dhe shpirti nuk janë të ndarë dhe se njeriu nuk duhet të shkojë në mële për të qenë religjioz. Krejt çka duhet bërë është ta pasojmë vullnetin e All-llahut xh.sh. Gjëja e para që dëshiroja ta bëja ishte të bëhem musliman.

Kuptova se çdo gjë i takon All-llahut, dhe se Atë nuk e zë as të koturit, e as gjumi. Ai ka krijuar çdo gjë. Në këtë pikë fillova të humbas kryelartësinë time, ngase deri atëherë kisha menduar se arsyeja pse jam këtu është vetë madhështia ime. Tanimë kuptova se unë nuk kam krijuar veten, dhe se i tërë qëllim pse jam këtu është t’i nënshtrohem mësimit të përkryer të fesë së njohur Islam.

Në këtë pikë fillova ta zbuloj besimin tim. Ndieja se pas leximit të Kur’anit isha musliman. Tani kuptova se të gjithë profetët a.s. të dërguar nga All-llahu xh.sh. kanë sjellë të njejtën porosi. Pse atëherë çifutët dhe të krishterët ishin të ndryshëm? Mësova se çifutët nuk e kishin pranuar Isanë a.s. si profet dhe se e kishin ndryshuar fjalën e Tij. Madje edhe të krishterët e kishin keqkuptuar Fjalën e Zotit (All-llahut xh.sh.) duke e quajtuar Jezuin (Isanë a.s.) bir të Zotit. Atëherë, gjdo gjë më dukej më e kuptimtë.

Këtu qëndron bukuria e Kur’anit, të shtyen të përsiatësh dhe të arsyetohesh, jo që të adhurohet Dielli apo Hëna, port ë adhurohet Ai që krijoi të gjitha. Kur’ani kërkon nga njeriu përsiatje të thellë mbi Diellin dhe Hënën dhe në përgjithësi mbi krijimet e Zotit (All-llahut xh.sh.). A e vëreni se si Dielli ndryshon shumë nga Hëna? Ata ndodhen në largësi të ndryshme nga Toka, megjithatë neve na duken me madhësi të njejtë herë-herë njëri duket se e mbulon pjesërisht tjetrin. Kur astronautët shkojnë në gjithësi, shumë prej tyre shohin madhësinë e parëndësishme të Tokës dhe gjerësinë e madhe të Gjithësisë, dhe bëhen shumë religjioz, sepse shohin shenjat e Zotit (All-llahut xh.sh.).

Duke lexova Kur’anin më tutje, pashë se fliste për lutjen (namazin), mirësinë dhe lëmoshën. Unë ende nuk isha musliman, por ndieja se e vetmja përgjigje për mua ishte Kur’ani dhe se Zoti (All-llahu xh.sh.) ma kishte dërguar atë. Këtë e mbajta në fshehtësi. Por, Kur’ani gjithashtu flet në nevele të ndryshme. Unë fillova ta kuptoj atë në një nivel tjetër, ku All-llahu xh.sh. thotë:

“O ju që besuat, mos i zini miq jobesimtarët e t'i lini manash besimtarët!... (En Nisaë, 144)

Për këtë arsye, kisha dëshirë të njohtohem me vëllezërit e mi muslimanë.

Vendosa të shkoj në Jerusalem, siç kishte vepruar vëllau im. Në Jerusalem vajta në xhami dhe u ula. Një njeri më pyeti se çka dëshiroja. Unë i tregova se isha musliman. Ai më pyeti për emrin tim, i tregova se quhem “Stevens”, mbeti i hutuar. Unë iu bashkangjita namazit, jo më shumë sukses. Me të kthyerit në Londër, takova një motër e cila quhej Nafisa. I tregova se dëshiroj të pranoj Islamin, ajo më orientoi në xhaminë New Regent. Kjo ndodhi në vitin 1977, rreth një vit e gjysëm pasi që kisha marrë Kur’anin. Tanimë e kisha të qartë se duhëj ta mundja kryelartësinë time dhe Iblisin, dhe t’i kthehem një drejtimi. Dhe kështu një të premte, pas xhumasë, shkova te imami dhe deklarova besimin tim (Shahadetin).

Ju kenu përpara një njeri që kishte arritur famë dhe pasuri. Por udhëizimin nuk mund ta gjeja dot, përkundër përpjekjeve të mia të mëdha, derisa ma treguan Kur’anin. Tani e kuptoj se mund të kem kontakt të drejtpërdrejtë me Zotin (All-llahun xh.sh.), për dallim nga krishterimi apo ndonjë religjion tjetër. Një hinduse më tha: “Ti nuk i kupton hindusët. Ne besojmë në një Zot (All-llahun xh.sh.), ne këta idhuj i përdorim vetëm për shkak të koncentrimit”. Ajo çka fliste ishte se për të arritur Zotin (All-llahun xh.sh.) duhet krijuar shoqërues (idhuj) për atë qëllim. Por Islami i largon të gjitha këto pengesa. E vetmja gjë që i dallon besimtarët nga jobesimtarët është namazi. Ky është procesi i pastrimit.

Përfundimisht, dua të them se çdo gjë që e bëj është për kënaqësinë e Zotit (All-llahut xh.sh.). Besoj se sadopak keni përfituar inspirim nga eksperienca ime. Përveç kësaj, dua të theksoj se nuk kam pasur kontakte me asnjë musliman para se të pranoj Islamin. E lexova në fillim Kur’anin dhe kuptova se asnjë person nuk është i përkryer. Islami është i përkryer, dhe nëse e imitojmë sjelljen e të Dërguarit tonë s.a.v.s. do të jemi të sukseshëm. Allahu xh.sh. na udhëzoftë ta pasojmë rrugën e Ummetit të Muhammedit s.a.v.s.

Amin


Burimi: rruga-drejt.com