Społeczności zwierząt

I nie ma zwierząt na ziemi

ani ptaków latających na skrzydłach,

które by nie tworzyły społeczności

podobnych do waszych.

Nie pominęliśmy w Księdze żadnej rzeczy!

Potem zostaniecie zabrani do waszego Pana.

( Sura Trzody, werset 38)

Dzięki współczesnej nauce, badaniom i obserwacjom przeprowadzonym na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci nad światem ptaków i zwierząt wiemy, że prawie wszystkie te stworzenia żyją w zorganizowanych grupach i prowadzą społeczny tryb życia. Dla udokumentowania tej tezy podajmy kilka przykładów.

Zacznijmy od pszczół, o których wcześniej wspominaliśmy: owady te żyją w gniazdach, w dziuplach na drzewach lub innych stworzonych przez siebie, zamkniętych miejscach. Zamknięta kolonia pszczół składa się z reguły z dziesięciu do osiemdziesięciu tysięcy robotnic, kilkuset samców i królowej, której rola polega na składaniu jaj. Wszystkie prace związane z prowadzeniem kolonii wykonywane są przez robotnice, każda z nich ma określone zadanie do spełnienia, jedne opiekują się królową, inne larwami, jeszcze inne zdobywają pożywienie i sprzątają. Samce mają tylko jedno zadanie: zapładnianie królowej.

Podobny porządek i hierarchię obserwujemy u mrówek, najliczniejszej rodziny owadów. Współpraca, rozwinięte technologie, obronność, komunikacja, dyscyplina, wszystko na bardzo wysokim poziomie. Królestwo mrówek można porównać do społeczności ludzkiej. Mrówki produkują i magazynują żywność, opiekują się młodymi, chronią mrowisko przed wrogiem, walczą a nawet zajmują się krawiectwem, „hodowlą” zwierząt i rolnictwem. Mrówki są zdecydowanie najlepiej rozwiniętą grupą zwierząt.

Zorganizowane grupy nie tylko żyją w ładzie i porządku, także w razie grożącego niebezpieczeństwa potrafią wspólnie zadbać o siebie. Dla przykładu, kiedy małe, żyjące stadnie ptaki przypadkiem trafią na obszar łowów drapieżników takich jak orzeł czy sęp, zaczynają wydawać specyficzny dźwięk, którym przyciągają do siebie inne ptaki.(1) Drapieżniki z zasady nie atakują kiedy przeciwnik jest w grupie, stado zapewnia ptakom większe bezpieczeństwo. Im bardziej czują się zagrożone tym bliżej siebie lecą, drapieżnik nie atakuje takiego stada ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo, że przy ataku pokaleczy sobie skrzydła.(2) Także ssaki w przypadku nadchodzącego niebezpieczeństwa tworzą stada, przy czym, jak np. u zebr, młode osobniki znajdują się w środku stada, otoczone osobnikami dorosłymi. Żyjące w wodach mórz i oceanów delfiny, bronią się przed wielorybami, przemieszczając się zawsze w dużych grupach.(3)

Przykłady można by mnożyć w nieskończoność. Znane są one dzięki długoletnim badaniom i obserwacjom życia zwierząt. Oczywiście przeprowadzenie ich nie było możliwe w czasie zesłania Koranu a fakt, iż sytuacja ta została przedstawiona w tej księdze, świadczy o tym, że jest ona słowem bożym.

(1) Edward O. Wilson, Socjobiology: The New Synthesis, The Belknap Press of Harvard University Press, England, 1975, s.123

(2) Russel Freedman, How Animals Defend Their Young, s. 69

(3) Russel Freedman, How Animals Defend Their Young, s. 66-67

źródło: “Cuda Koranu” Harun Yahya; Wrzesień, 2002